slagschepen
Een slagschip is een groot en zwaar bewapend type oorlogsschip, dat voornamelijk tussen 1906 en 1945 gebruikt werd. De term slagschip is afgeleid van schip voor in de slaglinie of een schip om een (zee)slag mee te kunnen leveren. Na de Tweede Wereldoorlog raakten slagschepen in onbruik, afgezien van korte oplevingen tijdens de Korea-, Vietnam- en Golfoorlogen. Slagschepen waren tussen de ca. 18.000 en 65.000 ton groot en zijn bewapend met acht tot twaalf kanons van zwaar kaliber (305 – 406 mm), opgesteld in twee- en/of drielingtorens.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelden de slagschepen tot 1942 een belangrijke rol. Admiraals van zowel de geallieerde mogendheden als de asmogendheden zagen het slagschip in het begin van de oorlog als voornaamste wapen op zee. Enkele opvallende uitzonderingen waren de Japanse admiraal Yamamoto en Amerikaanse admiraal Halsey, vooral de eerste zag de mogelijkheden van het luchtwapen tegen vijandelijke schepen.
De Fransen en Duitsers beschikten ieder over 2 moderne slagschepen en 2 moderne slagkruisers; de Italianen moderniseerden en verbouwden 4 slagschepen en bouwden nog 3 slagschepen; de Britten beschikten over 8 oude slagschepen waarvan ze er 3 moderniseerden, 3 oude slagkruisers waarvan ze er twee moderniseerden en ze bouwden 5 moderne slagschepen. De Japanners moderniseerden 6 oude slagschepen en 4 oude slagkruisers en bouwden 2 enorme slagschepen; de Amerikanen moderniseerden in de oorlog een 10-tal oude slagschepen en bouwden 10 moderne slagschepen en 2 moderne slagkruisers.
Deze 55 moderne eenheden zagen zonder uitzondering veel actie en waren met slechts enkele uitzonderingen wel een keer in gevecht met een modern slagschip of slagkruiser van de tegenstander. Veel vaker echter moesten de schepen zich verweren tegen aanvallen vanuit de lucht en het afweren van een luchtaanval bleek vaak niet echt mogelijk. Enkele schepen moesten ook aanvallen van vijandelijke duikboten ondergaan.
In de Tweede Wereldoorlog werden van de asmogendheden: 1 Italiaanse, 3 Duitse en 11 Japanse zware eenheden tot zinken gebracht; de geallieerden verloren: 2 Franse slagkruisers, 3 Britse slagschepen en 2 slagkruisers, de Amerikanen verloren geen enkel modern of gemoderniseerd slagschip. Tijdens de aanval op Pearl Harbor is wel de USS Arizona verloren gegaan, maar de USA waren nog niet in oorlog.
In het begin van de Tweede Wereldoorlog werd er opvallend veel gebruikgemaakt van slagschepen om vijandelijke schepen te vernietigen:
De Fransen en Duitsers beschikten ieder over 2 moderne slagschepen en 2 moderne slagkruisers; de Italianen moderniseerden en verbouwden 4 slagschepen en bouwden nog 3 slagschepen; de Britten beschikten over 8 oude slagschepen waarvan ze er 3 moderniseerden, 3 oude slagkruisers waarvan ze er twee moderniseerden en ze bouwden 5 moderne slagschepen. De Japanners moderniseerden 6 oude slagschepen en 4 oude slagkruisers en bouwden 2 enorme slagschepen; de Amerikanen moderniseerden in de oorlog een 10-tal oude slagschepen en bouwden 10 moderne slagschepen en 2 moderne slagkruisers.
Deze 55 moderne eenheden zagen zonder uitzondering veel actie en waren met slechts enkele uitzonderingen wel een keer in gevecht met een modern slagschip of slagkruiser van de tegenstander. Veel vaker echter moesten de schepen zich verweren tegen aanvallen vanuit de lucht en het afweren van een luchtaanval bleek vaak niet echt mogelijk. Enkele schepen moesten ook aanvallen van vijandelijke duikboten ondergaan.
In de Tweede Wereldoorlog werden van de asmogendheden: 1 Italiaanse, 3 Duitse en 11 Japanse zware eenheden tot zinken gebracht; de geallieerden verloren: 2 Franse slagkruisers, 3 Britse slagschepen en 2 slagkruisers, de Amerikanen verloren geen enkel modern of gemoderniseerd slagschip. Tijdens de aanval op Pearl Harbor is wel de USS Arizona verloren gegaan, maar de USA waren nog niet in oorlog.
In het begin van de Tweede Wereldoorlog werd er opvallend veel gebruikgemaakt van slagschepen om vijandelijke schepen te vernietigen:
Tijdens operatie Weserübung op 10 april 1940 streden de Duitse slagkruisers Scharnhorst en Gneisenau met de Britse slagkruiser Renown
De Scharnhorst was een Duits slagschip en naamschip van de gelijknamige klasse. Ze werd gebouwd in opdracht van de Duitse Kriegsmarine. Het stond bekend als het succesvolste van alle Duitse oppervlakteschepen. Het naar Generaal Gerhard von Scharnhorst genoemde schip boekte diverse zeges, maar ging op 26 december 1943 onder in de Zeeslag bij de Noordkaap. Er was één, vrijwel identiek, zusterschip, de Gneisenau
De Gneisenau was een slagschip van de Scharnhorst-klasse van de Duitse Kriegsmarine. Het schip was genoemd naar de kruiser Gneisenau van admiraal Maximilian von Spee uit de Eerste Wereldoorlog. Dit schip was op zijn beurt genoemd naar de Pruisische generaal August Neidhardt von Gneisenau.
Met de bouw van de Gneisenau werd in 1934 begonnen bij Deutsche Werke in Kiel. Enkele maanden later, op 5 juli 1934, werd de bouw gestopt. Na enige verbeteringen werd de bouw in mei 1935 hervat. Op 8 oktober 1939 vertrok het schip samen met de kruiser Köln en negen torpedobootjagers voor een missie die erop gericht was de geallieerde schepen die op zoek waren naar de Lützow af te leiden. Na afloop van deze missie werd de boeg van het schip, evenals die van het zusterschip Scharnhorst, aangepast in een zogeheten klipperboeg. Oorspronkelijk waren beide schepen voorzien van een rechte boeg, maar die zorgde bij hoge vaart voor te veel overslaand buiswater. Tevens werden de rookhoeden van de schoorsteen vervangen.
Eind 1939 opereerde de Gneisenau samen met zijn zusterschip de Scharnhorst op de Atlantische Oceaan. Samen vormden zij het Duitse slagschipeskader en de geallieerden deden er alles aan dit eskader met de gecombineerde Frans-Britse vloot te onderscheppen. Dit was alleen mogelijk met de Franse slagkruisers Dunkerque, Strassbourg en de Britse slagkruisers Hood, Renown en Repulse omdat slagschepen hiervoor te langzaam waren.
In april 1940 werd de Gneisenau ingezet bij operatie Weserübung, de invasie van Noorwegen. Het had tot taak de Britse slagkruisers weg te lokken van de kwetsbare landingsplaatsen. Dat plan lukte, al wist de slagkruiser Renown wel een treffer op te boeken die een van de hoofdgeschuttorens uitschakelde. Tijdens dit duel bleek dat de gezamenlijke slagkracht van de beide slagkruisers ontoereikend was om een verouderde Britse slagkruiser tot zinken te brengen. Tijdens de operaties rond Noorwegen werd de Gneisenau door een Britse onderzeeboot getorpedeerd.
Met de bouw van de Gneisenau werd in 1934 begonnen bij Deutsche Werke in Kiel. Enkele maanden later, op 5 juli 1934, werd de bouw gestopt. Na enige verbeteringen werd de bouw in mei 1935 hervat. Op 8 oktober 1939 vertrok het schip samen met de kruiser Köln en negen torpedobootjagers voor een missie die erop gericht was de geallieerde schepen die op zoek waren naar de Lützow af te leiden. Na afloop van deze missie werd de boeg van het schip, evenals die van het zusterschip Scharnhorst, aangepast in een zogeheten klipperboeg. Oorspronkelijk waren beide schepen voorzien van een rechte boeg, maar die zorgde bij hoge vaart voor te veel overslaand buiswater. Tevens werden de rookhoeden van de schoorsteen vervangen.
Eind 1939 opereerde de Gneisenau samen met zijn zusterschip de Scharnhorst op de Atlantische Oceaan. Samen vormden zij het Duitse slagschipeskader en de geallieerden deden er alles aan dit eskader met de gecombineerde Frans-Britse vloot te onderscheppen. Dit was alleen mogelijk met de Franse slagkruisers Dunkerque, Strassbourg en de Britse slagkruisers Hood, Renown en Repulse omdat slagschepen hiervoor te langzaam waren.
In april 1940 werd de Gneisenau ingezet bij operatie Weserübung, de invasie van Noorwegen. Het had tot taak de Britse slagkruisers weg te lokken van de kwetsbare landingsplaatsen. Dat plan lukte, al wist de slagkruiser Renown wel een treffer op te boeken die een van de hoofdgeschuttorens uitschakelde. Tijdens dit duel bleek dat de gezamenlijke slagkracht van de beide slagkruisers ontoereikend was om een verouderde Britse slagkruiser tot zinken te brengen. Tijdens de operaties rond Noorwegen werd de Gneisenau door een Britse onderzeeboot getorpedeerd.
de gneisenau
HMS Renown (1916) was de eerste van twee slagkruisers Renown-klasse van de Royal Navy. Haar zusterschip was HMS Repulse. Beide schepen behoorden oorspronkelijk samen met HMS Resistance tot de slagschepen van de Revenge klasse. De bouw van de schepen werd opgeschort toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, omdat ze toch niet op tijd klaar zouden zijn. Na een paar maanden beval admiraal John Fisher dat de Repulse en de Renown moesten worden afgebouwd als slagkruisers en het plan was dat ze 15 maanden later opgeleverd zouden worden.
Tien jaar later werd de Renown ingrijpend verbouwd. Ze werd voorzien van modern luchtafweergeschut, een vliegtuigkatapult en moderne vuurleiding. Vlak na uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in september 1939, was de verbouwing voltooid. Vanwege de veelvuldige moderniseringen en verbouwingen kreeg ze de bijnaam HMS Refit. Haar zusterschip HMS Repulse had als bijnaam HMS Repair.
Op 17 september 1939 brachten de Duitse slagschepen Scharnhorst en Gneisenau het vliegkampschip Glorious en twee torpedobootjagers tot zinken. Beide slagschepen zouden gezamenlijk gedurende de oorlog nog 22 koopvaardijschepen vernietigen
Het Britse vliegkampschip HMS Glorious (1930-1940), voorheen - van 1917 tot 1924 - een slagkruiser
Op 13 april 1940 bracht het Britse slagschip Warspite samen met andere schepen 8 Duitse torpedobootjagers tot zinken
Nadat Groot-Brittannië de oorlog had verklaard aan nazi-Duitsland werd HMS Warspite teruggeroepen naar de Home Fleet om actief deel te nemen aan de opsporing van Duitse oppervlakte-eenheden. In een periode van zes maanden werd door HMS Warspite echter geen enkele maal een groot Duits oorlogsschip waargenomen. Pas vanaf 9 april 1940 werd het slagschip actief betrokken in de Tweede Wereldoorlog toen de Duitsers Noorwegen binnenvielen. Omdat Zweden neutraal was, moest de Duitse invasie van Noorwegen over zee plaatsvinden. De Royal Navy probeerde dit te voorkomen en zette troepen af op het grondgebied van het Scandinavische land. Captain D.B. Fisher had inmiddels Captain Crutchley afgelost als commandant van het slagschip.
Op 3 juli 1940 werd de Franse Bretagne tijdens de aanval op Mers-el-Kébir door een aanval van Britse slagschepen en de slagkruiser Hood tot zinken gebracht De moderne slagkruiser Dunkerque werd bij Mers El Kebir zwaar beschadigd. Het zusterschip Strassbourg ontsnapte al schietend uit Mers-el-Kébir.
HMS Hood was een slagkruiser van de Royal Navy. Het was een van de vier Admiral klasse slagkruisers die halverwege 1916 waren besteld naar aanleiding van het Emergency War Programme. Hoewel het ontwerp drastisch werd herzien na de Zeeslag bij Jutland, was het duidelijk dat ook aan het aangepaste ontwerp grote beperkingen kende. Dit gegeven - en het feit dat de in aanbouw zijnde Duitse slagkruisers waarschijnlijk niet afgebouwd zouden worden - gaf de doorslag in het besluit de bouw van de zusterschepen stop te zetten. Hierdoor was de Hood de laatste Britse slagkruiser die voltooid werd tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het schip is vernoemd naar de achttiende-eeuwse admiraal Samuel Hood
Het Franse slagschip Dunkerque dateerde uit de jaren dertig en is ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is vernoemd naar Duinkerke. De Dunkerque had één zusterschip, de Strasbourg.
het franse slagschip werd tot zinken gebracht op 27 november 1942
Op 9 juli 1940 vond de Slag bij Punta Stilo plaats, waarbij Italiaanse en Britse slagschepen enkele minuten schoten uitwisselden
Schade aan de Giulio Cesare na de slag
De slag bij Punta Stilo was een zeeslag tijdens de Slag om de Middellandse Zee in de Tweede Wereldoorlog. Het werd uitgevochten tussen oorlogsschepen van de Italiaanse Regia Marina enerzijds en de Britse Royal Navy en Australische Royal Australian Navy anderzijds. De slag vond op 9 juli 1940 op 48 kilometer ten zuidoosten van Punta Stilo, de ‘teen’ van Italië (Calabrië), plaats. Het was een van de weinig volledig uitgevochten slagen in de Middellandse Zee tijdens de Tweede Wereldoorlog waarbij grote aantallen schepen aan beide kanten bij betrokken waren. Beide partijen beweerden de overwinning te hebben gehaald, maar in feite was de slag onbeslist gebleven en iedereen keerde zo snel mogelijk weer terug naar hun bases. Na de slag beweerden de geallieerden dat ze een soort van ‘moreel gezag’ over de Italiaanse vloot hadden; de Italiaanse propaganda integendeel verdraaide de werkelijkheid naar een overwinning voor Italië.
In december 1940 voerden de Britten een zeer succesvolle aanval met torpedovliegtuigen tegen de Italiaanse slagvloot in de haven van Tarente uit en wisten de gemoderniseerde slagschepen Giulio Cesare en Conte di Cavour en het grote moderne slagschip Littorio zwaar te beschadigen. De Italianen brachten eind 1941, begin 1942 de 2 omgebouwde en geheel gemoderniseerde oude slagschepen Andrea Doria en Caio Duilio in de vaart.
Het Italiaanse slagschip Giulio Cesare werd getroffen door een 38cm granaat van de Warspite
RNConte di Cavour De Italiaanse Conte di Cavour-klasse bestond uit drie slagschepen, de Conte di Cavour, Giulio Cesare en Leonardo da Vinci. De schepen werden gebouwd tussen 1910 en 1915. De Leonardo da Vinci ging ten onder tijdens de Eerste Wereldoorlog. De overige twee slagschepen werden in de dertiger jaren aanzienlijk verbouwd en hebben ook tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst gedaan bij de Regia Marina
slagschip littorio
slagschip andrea doria
slagschip caio duilio
In maart 1941 brachten de Britse slagschepen HMS Warspite, Barham en Valiant met enkele escorterende eenheden de Italiaanse grote zware kruisers Zara, Pola en Fiume in een nachtelijk duel tot zinken
HMS Barham (04) was een Brits slagschip van de Queen Elizabeth-klasse met een waterverplaatsing van 31.100 ton. Zij was een van de grootste Britse schepen die tot zinken werden gebracht. De bouw van HMS Barham was in oktober 1915 voltooid. Ze werd gebouwd bij de scheepswerf van John Brown & Company, Clydebank, Schotland in opdracht van de Britse Admiraliteit. Ze moest in de Middellandse Zee patrouilleren vanuit Alexandrië, Egypte. Haar bemanning bestond uit 1.311 officieren en manschappen
HMS Valiant deed in 1940 dienst bij de Home Fleet. In 1941 kwam ze in actie in het Middellandse Zeegebied en in 1942 in de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan. In 1943 en 1944 nam ze deel aan de strijd in de Middellandse Zee. In april 1940 nam ze deel aan operaties bij Noorwegen die de Duitse invasie moesten tegengaan.
Op 21 april 1941 stond HMS Valiant onder bevel van admiraal Andrew Cunningham. De Valiant beschoot samen met de slagschepen HMS Barham en HMS Warspite, de kruiser HMS Gloucester en verschillende torpedojagers, de haven van Tripoli, Libië. Zij was een van de drie slagschepen die deelnamen aan het uitschakelen van de Franse Vloot in Mers-el-Kébir bij Oran in Algerije. Ze was ook betrokken bij de slag bij Kaap Matapan.
Op 21 april 1941 stond HMS Valiant onder bevel van admiraal Andrew Cunningham. De Valiant beschoot samen met de slagschepen HMS Barham en HMS Warspite, de kruiser HMS Gloucester en verschillende torpedojagers, de haven van Tripoli, Libië. Zij was een van de drie slagschepen die deelnamen aan het uitschakelen van de Franse Vloot in Mers-el-Kébir bij Oran in Algerije. Ze was ook betrokken bij de slag bij Kaap Matapan.
zware kruiser zara
de pola
Op zee werden zowel de Littorio en Vittorio Veneto bij diverse acties met torpedovliegtuigen aangevallen en (opnieuw) beschadigd.
De Vittorio Veneto was een Italiaans slagschip van de Vittorio Veneto-klasse die tijdens de Tweede Wereldoorlog diende bij de Regia Marina. Ze is vernoemd naar de Italiaanse overwinning bij Vittorio Veneto tijdens de Eerste Wereldoorlog
Op 24 mei 1941 bracht het gloednieuwe Duitse slagschip Bismarck in de Slag bij Straat Denemarken de grote Britse slagkruiser Hood tot zinken en werd het eveneens nieuwe Britse slagschip HMS Prince of Wales (1939) buiten gevecht gesteld
hms prince of wales
De Bismarck was een Duits slagschip dat in 1939 te water werd gelaten en in de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. Samen met zijn zusterschip de Tirpitz maakte het slagschip deel uit van admiraal Erich Raeders Z-Plan, de blauwdruk voor de herbouw van de Duitse Kriegsmarine. Het derde zusterschip, de Hindenburg, werd nooit voltooid. De Bismarck was vernoemd naar de vroegere kanselier Otto von Bismarck
Het ontwerp van de Bismarck begon in 1934, op 1 juli 1936 werd bij Blohm + Voss in Hamburg de kiel gelegd en op 14 februari 1939 werd het schip te water gelaten. De eerste commandant Ernst Lindemann ging voor de opwerking naar de Oostzee, waar schip en bemanning tot een goed op elkaar afgestemd geheel werden gevormd. In tegenstelling tot de Britten slaagden de Duitsers er niet in een kanon te ontwikkelen dat zowel tegen lucht- als zeedoelen gebruikt kon worden. De Bismarck voerde daarom een uitgebreide dubbele secundaire bewapening van 15 cm en van 10,5 cm, en had daarvoor dus ook extra bemanning nodig. Het schip was bewapend met acht zware kanonnen van 38 cm en 12 middelzware van 15 cm. Het luchtafweergeschut bestond uit 16 kanonnen van 10,5 cm, 16 mitrailleurs van 3,7 cm en 12 mitrailleurs van 2 cm. Daarnaast beschikte de Bismarck over 4 Arado Ar 196 watervliegtuigen. De snelheid van het (destijds) grootste slagschip ter wereld bedroeg ruim 30 knopen. Met zijn lengte van 250,5 meter en breedte van 36 meter was het iets korter en iets breder dan de Titanic.
HMS Prince of Wales was een slagschip van de King George V-klasse van de Royal Navy. Het schip was gebouwd bij de Cammell Laird scheepswerf in Birkenhead, Engeland. De Prince of Wales had een korte, maar actieve loopbaan en nam deel aan de jacht op de Bismarck. Dat het schip echter tot zinken werd gebracht door Japanse bommenwerpers die vanaf land opereerden, was één van de redenen dat slagschepen niet meer werden beschouwd als het belangrijkste type oorlogsschip
De Tirpitz was een Duits slagschip dat van 1941 tot 1944 dienst heeft gedaan. Het was genoemd naar admiraal Alfred von Tirpitz en was het zusterschip van de twee jaar oudere Bismarck.De Tirpitz was het grootste Duitse slagschip uit de Tweede Wereldoorlog. Het werd op 25 februari 1941 te water gelaten in Wilhelmshaven. Het zusterschip Bismarck werd al tijdens zijn eerste operationele missie tot zinken gebracht. Daardoor was het niet meer mogelijk beide schepen gezamenlijk te laten opereren
De Tirpitz bracht vrijwel haar gehele operationele leven door in de Noorse fjorden. De ondergang van de Bismarck in mei 1941 had aangetoond dat de grote Duitse oppervlakteschepen niet echt geschikt waren voor langdurige kaapvaarten op de Atlantische Oceaan. Het slagschip heeft slechts drie missies kunnen uitvoeren. Twee daarvan (de operaties Sportpalast en Rösselsprung) bestonden uit aanvallen op konvooien. Een missie (operatie Sizilien) was een aanval die samen met de Scharnhorst tegen geallieerde doelen op Spitsbergen werd uitgevoerd. Door haar aanwezigheid bij de Noordkaap slaagde de Tirpitz er lange tijd in geallieerde zee- en luchtstrijdkrachten te binden
In het hoge noorden werd de Tirpitz vergezeld door de kruiser Admiral Hipper, het slagschip Scharnhorst en de pantserschepen Admiral Scheer en Lützow. Toen de Scharnhorst op tweede kerstdag 1943 tot zinken werd gebracht en de andere zware eenheden van de Kriegsmarine als schoolschip in de Oostzee dienst deden, bleef de Tirpitz alleen in het hoge Noorden achter. Met Operatie Chariot hadden de Britten het enige droogdok in Europa vernield dat groot genoeg was om de Tirpitz te herstellen ingeval van averij.
Op 15 september had een aanval van Avro Lancaster bommenwerpers van het 617e squadron wel succes. Een 5.500 kg 'Tallboy' bom - destijds de zwaarste bom - doorboorde het voordek en veroorzaakte veel averij. Door de schokgolven en als gevolg van eerder opgelopen averij was het schip niet meer in staat tot hoge vaart. De Kriegsmarine kwam tot de conclusie dat de Tirpitz niet meer geheel hersteld kon worden, althans niet zonder het schip te verslepen naar een droogdok in Duitsland. Dit werd als te gevaarlijk beschouwd. Voor de Britten bleef de Tirpitz echter een potentieel gevaar, dat geëlimineerd moest worden.
De Tirpitz ging nu voor anker boven een zandbedding. Zo moest worden voorkomen dat het schip in de diepe fjord tot zinken kon worden gebracht. Op 12 november 1944 werd de Tirpitz opnieuw aangevallen door Britse Avro Lancaster bommenwerpers die waren bewapend met 'Tallboy' bommen. Door nabijtreffers was de zandbedding onder de Tirpitz volledig weggeslagen,, waarna het schip kapseisde. Van de 1058 bemanningsleden die in het gekantelde schip raakten opgesloten konden nog 87 worden gered door gaten in de scheepshuid te branden.
Na de oorlog werd het schip tussen 1949 en 1957 ter plaatse gesloopt
De Tirpitz ging nu voor anker boven een zandbedding. Zo moest worden voorkomen dat het schip in de diepe fjord tot zinken kon worden gebracht. Op 12 november 1944 werd de Tirpitz opnieuw aangevallen door Britse Avro Lancaster bommenwerpers die waren bewapend met 'Tallboy' bommen. Door nabijtreffers was de zandbedding onder de Tirpitz volledig weggeslagen,, waarna het schip kapseisde. Van de 1058 bemanningsleden die in het gekantelde schip raakten opgesloten konden nog 87 worden gered door gaten in de scheepshuid te branden.
Na de oorlog werd het schip tussen 1949 en 1957 ter plaatse gesloopt
Na de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 door Japanse vliegtuigen vanaf een vliegdekschip werd er ernstig getwijfeld aan het slagschip. De oude slagschepen USS Pennsylvania (BB-38), USS Tennessee (BB-43) en USS Maryland (BB-46) raakten licht beschadigd en de oude slagschepen USS Arizona (BB-39), USS Oklahoma (BB-37), USS West Virginia (BB-48), USS California (BB-44) en USS Nevada (BB-36) werden tot zinken gebracht. Nu de Amerikaanse vloot zonder slagschepen zat in de Grote Oceaan bleven alleen de vliegkampschepen over die toevallig op 7 december 1941 niet aanwezig waren in Pearl Harbor.
De USS Pennsylvania (BB-38)' was een Amerikaans slagschip aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in de Grote Oceaan. Toen de oorlog uitbrak tussen Japan en de Verenigde Staten, op 7 december 1941, lag de USS Pennsylvania in het droogdok Number One Navy Yard van Pearl Harbor
USS Tennessee (BB-43) was een Amerikaans slagschip van de Tennesseeklasse. Het schip was het vijfde schip bij de Amerikaanse marine dat vernoemd is naar de Amerikaanse staat Tennessee. Het schip is door de Amerikaanse marinewerf Brooklyn Navy Yard gebouwd. Tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 lag het in deze haven gemeerd bij Ford Island als deel van de Battleship Row. De Tennessee had de aanvallen doorstaan en werd in tegenstelling tot Oklahoma, California en West Virginia niet getorpedeerd
De USS Maryland (BB-46) was een Amerikaans slagschip van de Coloradoklasse in het begin van de oorlog in de Grote Oceaan en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 lag ze gemeerd naast de onfortuinlijke USS Oklahoma (BB-37) die naast haar kapseisde bij de aanval op de Battleship Row.
USS Arizona (BB-39) was een Pennsylvania-Klasse slagschip van de marine van de Verenigde Staten. Het schip was het derde dat naar de 48ste staat werd vernoemd. de USS Arizona is het best gekend door het verlies van het 1.177 levens, tijdens de Japanse aanval op de Haven van Pearl Harbor op 7 December 1941, de gebeurtenis die de Verenigde Staten betrok bij de Tweede Wereldoorlog. Het wrak werd niet geborgen, maar bleef op de bodem van de haven liggen en werd een gedenkteken aan hen die deze dag omkwamen
De USS West Virginia (BB-48) was een Amerikaans slagschip van de United States Pacific Fleet, toen de Tweede Wereldoorlog voor de Amerikanen begon op 7 december 1941, te Pearl Harbor op Oahu, Hawaï. De USS West Virginia lag buitenom gemeerd naast de USS Tennessee (BB-43) (als deel van Battleship Row) toen het als één van de eerste schepen de aanval te verduren kreeg door de Japanse Keizerlijke Marine-Luchtmacht
De USS California (BB-44) was een Amerikaans slagschip dat in het begin van de Pacificoorlog in Pearl Harbor, Hawaï, afgemeerd lag in de Battleship Row en aldaar tot zinken werd gebracht door de Japanse Keizerlijke Marine-Luchtmacht, op 7 december 1941. Op 25 maart 1942 was het slagschip gelicht om te worden hersteld voor de strijd. Hij kwam weer in actie bij Saipan in juni 1944.
USS Nevada (BB-36) was een Amerikaans slagschip dat in het begin van de oorlog in de Grote Oceaan in Pearl Harbor lag. Op 7 december 1941 werd de Amerikaanse oorlogsvloot in Pearl Harbor aangevallen door de luchtmacht van de Japanse Keizerlijke Marine
Op 10 december 1941 kregen de geallieerden nog een zware schok te verwerken toen het slagschip Prince of Wales en de slagkruiser Repulse tot zinken werden gebracht door Japanse vliegtuigen bij Malakka
HMS Repulse was de tweede en laatste Britse slagkruiser van de Renown-klasse. Het schip werd gebouwd op de werf van John Brown and Company, Clydebank, Schotland ,in opdracht van de Royal Navy. Ze was oorspronkelijk bedoeld als een slagschip van de Revenge-klasse, maar haar ontwerp werd later aangepast. Ze werd te water gelaten in 1916 en dat was te laat om deel te kunnen nemen aan de Zeeslag bij Jutland en te vroeg om de ervaringen van die slag te verwerken in het ontwerp. Na een verdienstelijke carrière in de Eerste Wereldoorlog werd zij in de jaren tussen de wereldoorlogen ingrijpend verbouwd. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog kwam zij in actie op de Atlantische Oceaan. Ze maakte deel uit van Force Z toen ze in december 1941 door Japanse gevechtsvliegtuigen tot zinken werd gebracht
Het volgende verlies was de Barham door Duitse torpedo's van een duikboot in de Middellandse Zee. Bij latere acties met "maiales" werden in Alexandrië de gemoderniseerde oude slagschepen de Queen Elizabeth en de Valiant zwaar beschadigd
HMS Queen Elizabeth (00) was een slagschip en de naamgever van de Queen Elizabeth-klasse van de Britse Royal Navy. Het slagschip was genoemd naar koningin Elizabeth I van Engeland en deed zowel tijdens de Eerste als tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst.
Gedurende het jaar 1942 kwamen zes nieuwe Amerikaanse slagschepen North Carolina, Washington, South Dakota, Indiana, Massachusetts en Alabama in dienst en stonden er nog eens vier Iowa-klasse slagschepen op stapel. De Britten bouwden de 2 King George V-klasse slagschepen Howe en Anson af. De Duitsers kregen de beschikking over de Tirpitz en de Italianen over de Roma
USS North Carolina vuurt haar achterste 16 inch kanonnen af
slagschip california
South Dakota
Op 8 november 1942 opende de USS Massachusetts het vuur op het onvoltooide Franse slagschip Jean Bart tijdens de Slag om Casablanca. Het Franse slagschip dat al eerder was getroffen door twee bommen van Amerikaanse vliegtuigen, werd door vijf granaten van de USS Massachusetts getroffen en zonk in de ondiepe haven. Daarna opende de Massachusetts het vuur op andere Franse schepen die pogingen ondernamen om de landingsschepen aan te vallen.
- Op 15 november 1942 raakten de Amerikaanse slagschepen USS Washington en USS South Dakota betrokken bij een zeeslag rond Guadalcanal, waarbij de Japanse slagkruiser Kirischima en een torpedobootjager tot zinken werden gebracht. Zelf verloren de Amerikanen drie torpedobootjagers en raakte de USS South Dakota beschadigd.
- In september 1943 werd het nieuwe Italiaanse slagschip Roma door Duitse vliegtuigen tot zinken gebracht, nadat het de haven verlaten had om zich bij de Britse Vloot op Malta te voegen.
De Kirishima was een schip van de Keizerlijke Japanse Marine en de vierde Kongo-klasse slagkruiser. Ze werd gebouwd door Mitsubishi in Nagasaki op 17 maart 1912, te water gelaten op 1 december 1913, en in dienst gesteld op 19 april 1915. Vanaf 1933 tot 1934 werd ze omgebouwd te Kure. Ze kwam tevoorschijn van haar herconstructie als een "snel slagschip", 4.000 ton zwaarder dan origineel voordien. Het schip is genoemd naar de vulkaan Kirishima
slagschip roma
De zusterschepen van de Roma, de Littorio en Vittorio Veneto bereikten met de Andrea Doria en Caio Duilio het geallieerde kamp wel en werden voor de rest van de oorlog geïnterneerd
De Vittorio Veneto was een Italiaans slagschip van de Vittorio Veneto-klasse die tijdens de Tweede Wereldoorlog diende bij de Regia Marina. Ze is vernoemd naar de Italiaanse overwinning bij Vittorio Veneto tijdens de Eerste Wereldoorlog
Op 26 december 1943 werd de Duitse slagkruiser Scharnhorst door het Britse slagschip Duke of York, 3 kruisers en 8 torpedojagers na urenlange beschietingen over en weer in een stormachtige Poolnacht met torpedo's tot zinken gebracht. Dit was de laatste actie tussen slagschepen in Europese wateren.
Duke of York firing on Scharnhorst
HMS Duke of York (17) was een Brits slagschip uit de Tweede Wereldoorlog. Het behoorde tot de King George V-klasse en was een zusterschip van onder andere HMS Prince of Wales. HMS Duke of York was het vlaggenschip van de Britse Grote Oceaan-vloot aan het einde van de oorlog. Het werd vernoemd naar de Hertog van York.
slagkruiser scharnhorst
Op 24 november 1944 vond de laatste actie tussen slagschepen plaats, waarbij de inmiddels herbouwde Pearl Harbor-veteranen USS West Virginia, USS Tennessee, USS Maryland en USS California het Japanse slagschip Fuso in de grond boorden tijdens de Slag bij Surigao. Tijdens de opmars door de Suriago Straat ging ook het zusterschip van de Fuso de Yamashiro verloren
slagschip fuso
slagschip yamashiro
