Vliegtuigen tijdens WW2
Hieronder zul je een lijst vinden van de meeste vliegtuigen die werden gebruikt tijdens WW2.
-Engelse vliegtuigen
-Amerikaanse vliegtuigen
-Russische vliegtuigen
-Duitse vliegtuigen
-Japanse vlieguigen
-Engelse vliegtuigen
-Amerikaanse vliegtuigen
-Russische vliegtuigen
-Duitse vliegtuigen
-Japanse vlieguigen
|
|
airspeed horsa
topsnelheid 242 km/h
gewicht 3.804
lengte 20m
in gebruik genomen 1941
spanwijdte 27m
eerste vlucht 12 september 1941
gewicht 3.804
lengte 20m
in gebruik genomen 1941
spanwijdte 27m
eerste vlucht 12 september 1941
airspeed oxford
topsnelheid 309 km/h
lengte 11 m
spanwijdte 16 m
eerste vlucht 19 juni 1937
lengte 11 m
spanwijdte 16 m
eerste vlucht 19 juni 1937
armstrong whitworth whitley
topsnelheid 370 km/h
in gebruik genomen 1937
lengte 21 m
spanwijdte 26 m
eerste vlucht 17 maart 1936
in gebruik genomen 1937
lengte 21 m
spanwijdte 26 m
eerste vlucht 17 maart 1936
taylorcraft auster
topsnelheid 209 km/h
lengte 6.83 m
in gebruik genomen 1942
lengte 6.83 m
in gebruik genomen 1942
blackburn skua
topsnelheid 362 km/h
in gebruik genomen november 1938
lengte 11 m
eerste vlucht 9 februari 1937
in gebruik genomen november 1938
lengte 11 m
eerste vlucht 9 februari 1937
De Blackburn B-24 Skua was een Brits gevechtsvliegtuig ontworpen en gebouwd door Blackburn in Brough Aerodrome. Het werden geconstrueerd voor vliegdekschepen voor de Britse Fleet Air Arm, die voor die taak werden samengesteld als duik-bommenwerper en gevechtsvliegtuig. De Skua werd ontworpen, in de loop van de jaren 1930 en verscheen in het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het had zijn naam te danken aan de zeevogel.
De havilland mosquito
De Havilland Mosquito was een vliegtuig dat tijdens de Tweede Wereldoorlog bij verschillende geallieerde luchtmachten in dienst was.
Oorspronkelijk ontworpen als jachtbommenwerper werd het later ingezet als jachtvliegtuig. Het voerde met succes een grote verscheidenheid aan taken uit, onder meer het markeren van doelen voor bommenwerpers in de Pathfinder-missies. Het blonk uit door de hoge snelheid die het op lage hoogte kon halen. De piloot en de navigator zaten naast elkaar in de cockpit.
Het tweemotorig toestel had een houten structuur van multiplex hoewel de keuze hiervoor op dat ogenblik al achterhaald was. Hout werd echter beschouwd als niet-strategisch materiaal en daarom kreeg vliegtuigfabrikant de Havilland groen licht voor de bouw, alhoewel het Ministerie van Luchtverdediging voorrang wilde geven aan de andere Havillandtoestellen. Tussen het ontwerp en de eerste vlucht verstreken amper 11 maanden.
Mosquito's voerden op 25 september 1942 met succes een precisiebombardement uit op het Gestapo-hoofdkwartier in Oslo en haalden in twee maanden tijd 600 V-1's neer. Op 11 april 1944 voerden zes Mosquito's een precisiebombardement uit op het Centraal Bevolkingsregister in gebouw Kleykamp te Den Haag, dat hierbij volledig werd verwoest.
Op 18 februari 1944 voerden de Mosquito's ook een perfect precisiebombardement uit op een gevangenis in Amiens (Operation Jericho). In deze gevangenis zaten 100 verzetslieden die de volgende dag geëxecuteerd zouden worden. Een Mosquito dropte de bom van op 15 meter hoogte en raakte het doel en een andere Mosquito dropte een bom op de wachtpost van de nazi's. Hierdoor konden ongeveer 250 gevangenen ontkomen.
In totaal werden er ongeveer 7000 exemplaren gebouwd die 40.000 succesvolle missies uitvoerden. Er gingen natuurlijk ook toestellen verloren, zo raakte een eenheid 108 Mosquito's kwijt en werden nog eens 88 toestellen zwaar beschadigd
Oorspronkelijk ontworpen als jachtbommenwerper werd het later ingezet als jachtvliegtuig. Het voerde met succes een grote verscheidenheid aan taken uit, onder meer het markeren van doelen voor bommenwerpers in de Pathfinder-missies. Het blonk uit door de hoge snelheid die het op lage hoogte kon halen. De piloot en de navigator zaten naast elkaar in de cockpit.
Het tweemotorig toestel had een houten structuur van multiplex hoewel de keuze hiervoor op dat ogenblik al achterhaald was. Hout werd echter beschouwd als niet-strategisch materiaal en daarom kreeg vliegtuigfabrikant de Havilland groen licht voor de bouw, alhoewel het Ministerie van Luchtverdediging voorrang wilde geven aan de andere Havillandtoestellen. Tussen het ontwerp en de eerste vlucht verstreken amper 11 maanden.
Mosquito's voerden op 25 september 1942 met succes een precisiebombardement uit op het Gestapo-hoofdkwartier in Oslo en haalden in twee maanden tijd 600 V-1's neer. Op 11 april 1944 voerden zes Mosquito's een precisiebombardement uit op het Centraal Bevolkingsregister in gebouw Kleykamp te Den Haag, dat hierbij volledig werd verwoest.
Op 18 februari 1944 voerden de Mosquito's ook een perfect precisiebombardement uit op een gevangenis in Amiens (Operation Jericho). In deze gevangenis zaten 100 verzetslieden die de volgende dag geëxecuteerd zouden worden. Een Mosquito dropte de bom van op 15 meter hoogte en raakte het doel en een andere Mosquito dropte een bom op de wachtpost van de nazi's. Hierdoor konden ongeveer 250 gevangenen ontkomen.
In totaal werden er ongeveer 7000 exemplaren gebouwd die 40.000 succesvolle missies uitvoerden. Er gingen natuurlijk ook toestellen verloren, zo raakte een eenheid 108 Mosquito's kwijt en werden nog eens 88 toestellen zwaar beschadigd
fairey battle
De Fairey Battle is een bommenwerper die vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt werd door de R.A.F. en door het Belgisch Militair Vliegwezen. Het was ontworpen en gebouwd door de vliegtuigfabriek Fairey in Groot-Brittannië. De ontwerper ervan was Marcel Lobelle, een Belg uit Kortrijk die in de Eerste Wereldoorlog aan de IJzer gewond werd, uit het ziekenhuis ontslagen, afgekeurd voor verdere militaire dienst en omdat hij niet naar Kortrijk terug kon, naar Engeland trok waar hij werk vond in de vliegtuigfabriek van Fairey te Hayes (Hillingdon).
De Battle was een eenmotorige lichte bommenwerper in geheel metalen constructie, met een intrekbaar landingsgestel. Hij had een driekoppige bemanning, die achter elkaar onder een doorlopende glazen cockpit zaten: piloot, navigator en boordschutter.
Het prototype vloog voor het eerst op 10 maart 1936. In het kader van de uitbreiding van de Britse strijdkrachten voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, bestelde de RAF het toestel in grote aantallen. Tussen 1937 en 1940 bouwde Fairey 2.185 Battles. Avions Fairey in Gosselies bouwde achttien exemplaren onder licentie voor het Belgisch Militair Vliegwezen. topsnelheid 406 km/h, lengte 12.93 m
De Battle was een eenmotorige lichte bommenwerper in geheel metalen constructie, met een intrekbaar landingsgestel. Hij had een driekoppige bemanning, die achter elkaar onder een doorlopende glazen cockpit zaten: piloot, navigator en boordschutter.
Het prototype vloog voor het eerst op 10 maart 1936. In het kader van de uitbreiding van de Britse strijdkrachten voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, bestelde de RAF het toestel in grote aantallen. Tussen 1937 en 1940 bouwde Fairey 2.185 Battles. Avions Fairey in Gosselies bouwde achttien exemplaren onder licentie voor het Belgisch Militair Vliegwezen. topsnelheid 406 km/h, lengte 12.93 m
gloster e.28/39
De Gloster E.28/39, (ook bekend als "Gloster Whittle", "Gloster Pioneer", of "Gloster G.40") was het eerste straalvliegtuig dat vloog in het Verenigd Koninkrijk. Het was een toestel van metalen constructie voorzien van een neuswielonderstel. Het toestel vloog voor het eerst op 15 mei 1941 op RAF Cranwell.
Het toestel was het resultaat van een contract dat de Gloster Aircraft Company in september 1939 kreeg van het Air Ministry voor een vliegtuig dat het principe van straalaandrijving moest demonstreren, gebruik makend van een turbojet ontworpen door Frank Whittle en diens bedrijf Power Jets. Er werden slechts twee prototypes besteld. Het contract voorzag ook de installatie van vier Browning-machinegeweren, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd.
De E.28/39 was een kleine laagdekker met een ronde romp en een kort, intrekbaar landingsgestel. De luchtinlaat was in de neus geplaatst en de lucht werd langs weerszijden van de cockpit via twee leidingen naar de motor geleid. Achter de piloot was een brandstoftank van 82 Imperial gallon (372 liter) geplaatst, en daarachter was de gasturbine geïnstalleerd. De uitlaat bevond zich achteraan onder de staartvlakken. Het toestel had geen radio aan boord en de cockpit was niet verwarmd en niet uitgerust als drukcabine.topsnelheid 750 km/h, lengte 7.74 m
Het toestel was het resultaat van een contract dat de Gloster Aircraft Company in september 1939 kreeg van het Air Ministry voor een vliegtuig dat het principe van straalaandrijving moest demonstreren, gebruik makend van een turbojet ontworpen door Frank Whittle en diens bedrijf Power Jets. Er werden slechts twee prototypes besteld. Het contract voorzag ook de installatie van vier Browning-machinegeweren, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd.
De E.28/39 was een kleine laagdekker met een ronde romp en een kort, intrekbaar landingsgestel. De luchtinlaat was in de neus geplaatst en de lucht werd langs weerszijden van de cockpit via twee leidingen naar de motor geleid. Achter de piloot was een brandstoftank van 82 Imperial gallon (372 liter) geplaatst, en daarachter was de gasturbine geïnstalleerd. De uitlaat bevond zich achteraan onder de staartvlakken. Het toestel had geen radio aan boord en de cockpit was niet verwarmd en niet uitgerust als drukcabine.topsnelheid 750 km/h, lengte 7.74 m
miles magister
De Miles M.14 Magister was een licht lesvliegtuig uit de jaren 1930, ontworpen door Frederick George Miles en gebouwd door Phillips & Powis Aircraft Ltd. voor Miles Aircraft. Het toestel was bedoeld voor de elementaire vliegopleiding. De Magister was de eerste eendekker die specifiek werd ontworpen als trainer voor de Royal Air Force en werd gebouwd naar aanleiding van Air Ministry Specification T.40/36 uit 1936.
De Magister was gebaseerd op de civiele Miles Hawk en Hawk Major trainers. Het was een laagdekker uitgevoerd in een houten constructie. De twee open cockpits waren achter elkaar geplaatst. Het onderstel met een staartwiel was niet intrekbaar. Als laagdekker vormde de Magister een goede introductie tot de Spitfire en Hurricane voor toekomstige gevechtspiloten.
De eerste vlucht van het toestel vond plaats op 20 maart 1937 en productie ving aan in oktober 1937. Bij de aanvang van de Tweede Wereldoorlog waren reeds meer dan 700 toestellen aan de vliegscholen van de Royal Air Force geleverd. De productie ging verder tot 1941. De Magister werd ook geleverd aan de luchtmachten van onder meer Egypte, Ierland, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Turkije. topsnelheid.
De Magister was gebaseerd op de civiele Miles Hawk en Hawk Major trainers. Het was een laagdekker uitgevoerd in een houten constructie. De twee open cockpits waren achter elkaar geplaatst. Het onderstel met een staartwiel was niet intrekbaar. Als laagdekker vormde de Magister een goede introductie tot de Spitfire en Hurricane voor toekomstige gevechtspiloten.
De eerste vlucht van het toestel vond plaats op 20 maart 1937 en productie ving aan in oktober 1937. Bij de aanvang van de Tweede Wereldoorlog waren reeds meer dan 700 toestellen aan de vliegscholen van de Royal Air Force geleverd. De productie ging verder tot 1941. De Magister werd ook geleverd aan de luchtmachten van onder meer Egypte, Ierland, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Turkije. topsnelheid.
De Short Stirling
De Short Stirling (vernoemd naar Schotse plaats Stirling) was een Britse bommenwerper gebouwd door Short Brothers. Het was de eerste viermotorige bommenwerper die door de RAF in dienst werd gesteld. Het vliegtuig werd gebouwd van 1939 tot 1943. In totaal zijn er 2383 exemplaren gebouwd.In augustus 1940 werd de Stirling in dienst gesteld bij het No. 7 Squadron. De eerste missie was tijdens de nacht van 10 op 11 februari 1941 toen een olieopslag in Vlaardingen werd gebombardeerd. Vanaf de lente van 1942 werd de bommenwerper in grotere aantallen gebruikt. Belangrijke missies van de Stirling waren de bombardementen op de Franse havenstad Brest en de aanval op het slagschip Scharnhorst in de buurt van La Pallice in juli 1941. De Stirling had een relatief korte operationele carrière, in 1943 gold het toestel als verouderd en werd het gaandeweg vervangen door bommenwerpers als de Handley Page Halifax en de Avro Lancaster.topsnelheid 430 km/h, lengte 26.51 m
vickers wellesley
De Vickers Wellesley was een lichte Britse bommenwerper gebouwd door Vickers-Armstrongs. Het toestel dat werd gebruikt door de RAF, was al verouderd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog en werd om die reden niet meer aan het Europese front gebruikt. Vanaf 1940 werd de Wellesley ingezet in Afrika, Egypte en in het Nabije Oosten.
De Mk I had twee afzonderlijke cockpits, de vervolgversie Mk II had er slechts een. De romp was vervaardigd uit duraluminium en met stof bespannen.De RAF ontving de eerste Wellesleys in april 1937. In 1938 werden drie machines als lange-afstandsvliegtuig uitgerust. Op 5 november 1938 vlogen twee Wellesleys nonstop in twee dagen van Ismaïlia in Egypte naar Darwin in Australië. De afstand bedroeg 11.525 km. In Soedan gebaseerde Wellesleys voerden hun eerste missie op 11 juni 1940 tegen Asmara in Eritrea uit. Hoewel verouderd, vormden de Wellesleys een belangrijk deel van de beschikbare bommenwerpers. De toestellen werden tot november 1941 gebruikt tegen Italiaanse doelen in Oostelijk Afrika. De laatste met Wellesleys uitgeruste eenheid, squadron 47, werd daarna tot september 1942 ingeschakeld voor het uitvoeren van verkenningstaken boven de Rode Zee.topsnelheid 235 km/h, spanwijdte 26,27 m
De Mk I had twee afzonderlijke cockpits, de vervolgversie Mk II had er slechts een. De romp was vervaardigd uit duraluminium en met stof bespannen.De RAF ontving de eerste Wellesleys in april 1937. In 1938 werden drie machines als lange-afstandsvliegtuig uitgerust. Op 5 november 1938 vlogen twee Wellesleys nonstop in twee dagen van Ismaïlia in Egypte naar Darwin in Australië. De afstand bedroeg 11.525 km. In Soedan gebaseerde Wellesleys voerden hun eerste missie op 11 juni 1940 tegen Asmara in Eritrea uit. Hoewel verouderd, vormden de Wellesleys een belangrijk deel van de beschikbare bommenwerpers. De toestellen werden tot november 1941 gebruikt tegen Italiaanse doelen in Oostelijk Afrika. De laatste met Wellesleys uitgeruste eenheid, squadron 47, werd daarna tot september 1942 ingeschakeld voor het uitvoeren van verkenningstaken boven de Rode Zee.topsnelheid 235 km/h, spanwijdte 26,27 m
hawker typhoon
De Hawker Typhoon was een jachtvliegtuig - bommenwerper in dienst bij de RAF tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was de opvolger van de Hawker Hurricane en werd, zoals zijn voorganger, ontworpen door Sydney Camm in 1937.
Het toestel maakte zijn eerste vlucht op 24 februari 1940 en zowel tijdens de test- als de operationele fase waren de problemen zo groot dat het Luchtvaartministerie overwoog het toestel uit dienst te halen. Hawker ontdekte het probleem: metaalmoeheid in een las van het achterste deel van de romp.
Zijn sterkte was de hoge snelheid (602 km/h op 1600 m hoogte) die het op lage hoogte kon bereiken en het toestel werd dan ook met succes ingezet tegen de Focke-Wulf Fw 190 toen de Duitsers in 1941 Britse kustinstallaties aanvielen.
Zodra de betrouwbare Sabre IIA motor in het toestel werd geïnstalleerd kon het ook offensieve taken vervullen en was het immuun voor Duitse jagers en luchtafweer.
Het was het eerste geallieerde toestel dat met raketten werd uitgerust (1943). Het speelde een belangrijke rol bij de voorbereiding en uitvoering van de landing in Normandië en vernielde in die periode tot 150 locomotieven per maand. Het toestel werd in de tweede helft van 1944 vervangen door de Hawker Tempest.topsneheid 650 km/h, lengte 9.73 m, boordgeschut 4x20mm, bommen 2x454kg, raketten 8x75mm
Het toestel maakte zijn eerste vlucht op 24 februari 1940 en zowel tijdens de test- als de operationele fase waren de problemen zo groot dat het Luchtvaartministerie overwoog het toestel uit dienst te halen. Hawker ontdekte het probleem: metaalmoeheid in een las van het achterste deel van de romp.
Zijn sterkte was de hoge snelheid (602 km/h op 1600 m hoogte) die het op lage hoogte kon bereiken en het toestel werd dan ook met succes ingezet tegen de Focke-Wulf Fw 190 toen de Duitsers in 1941 Britse kustinstallaties aanvielen.
Zodra de betrouwbare Sabre IIA motor in het toestel werd geïnstalleerd kon het ook offensieve taken vervullen en was het immuun voor Duitse jagers en luchtafweer.
Het was het eerste geallieerde toestel dat met raketten werd uitgerust (1943). Het speelde een belangrijke rol bij de voorbereiding en uitvoering van de landing in Normandië en vernielde in die periode tot 150 locomotieven per maand. Het toestel werd in de tweede helft van 1944 vervangen door de Hawker Tempest.topsneheid 650 km/h, lengte 9.73 m, boordgeschut 4x20mm, bommen 2x454kg, raketten 8x75mm
westland lysander
De Westland Lysander (vernoemd naar de Spartaanse admiraal Lysander) was een Brits verbindings- en verkenningsvliegtuig gebouwd door Westland Aircraft. Deze hoogdekker vloog voor het eerst in het jaar 1936 en kwam in 1938 in dienst bij de RAF. In totaal zijn rond de 1368 exemplaren gebouwd. De taken van het toestel waren artillerie-vuurleiding en verkenning.In 1939 schoot een Westland Lysander een Heinkel He 111 neer en tijdens operatie Dynamo werden de Lysanders gebruikt om troepen te bevoorraden. De toestellen zijn ook in Griekenland en Noord-Afrika ingezet.
Het toestel bleek te kwetsbaar te zijn voor zijn toebedachte rol en kreeg andere taken zoals het vervoeren van personen naar en uit het door Duitsland bezette West-Europa. De Lysanders werden aan het eind van hun loopbaan gebruikt voor het slepen van schietschijven en zweefvliegtuigen.lengte 9.3 m spanwijdte 15.2 m
Het toestel bleek te kwetsbaar te zijn voor zijn toebedachte rol en kreeg andere taken zoals het vervoeren van personen naar en uit het door Duitsland bezette West-Europa. De Lysanders werden aan het eind van hun loopbaan gebruikt voor het slepen van schietschijven en zweefvliegtuigen.lengte 9.3 m spanwijdte 15.2 m
gloster gladiator
De Gloster Gladiator is een in de jaren dertig ontwikkelde Britse dubbeldekker met een gesloten cockpit. Het was de laatste dubbelvleugelige jager van de RAF en het was bij introductie in 1937 al verouderd, overvleugeld door eendekkers als de Hurricane, de Spitfire en de Messerschmitt Bf 109. De Gladiator had een maximumsnelheid van 414 km/u en het was bewapend met twee Vickers en twee Lewis machinegeweren. De Gloster Aircraft Company leverde in totaal 747 exemplaren, grotendeels aan de RAF maar ook aan landen als Finland, Noorwegen en China. De Portugese luchtstrijdkrachten waren in 1953 de laatsten die afscheid namen van dit gedateerde gevechtsvliegtuig.Omdat de vliegmachine niet was opgewassen tegen zijn moderne tegenhangers werd het tijdens de Tweede Wereldoorlog voornamelijk in de periferie ingezet. Zo was het redelijk succesvol bij het bestrijden van de eveneens achterhaalde Italiaanse dubbeldekkers. Pat Pattle, een piloot met een naam als een Hollywood-ster, wist bijvoorbeeld in zijn Gloster vijftien Italianen uit de lucht te halen. Vanwege de relatief lage snelheid was het toestel verder tamelijk geschikt voor inzet vanaf vliegdekschepen. Gebruik op zee had bovendien als voordeel dat er minder kans was dat het vliegtuig werd geconfronteerd met snelle Duitse jachttoestellen.topsnelheid 414 km/h, lengte 8.4 m, boordgeschut twee vickers en twee lewis machinegeweren
boulton paul defiant
De Boulton Paul Defiant was een jachtvliegtuig van de Britse vliegtuigfabriek Boulton Paul. Alle vuurkracht was in een koepel aan de achterzijde van het toestel geconcentreerd. Het eenmotorige toestel werd eind 1939, kort na het begin van de Tweede Wereldoorlog, operationeel. Het toestel werd aangedreven door dezelfde motor als de Hawker Hurricane en de Supermarine Spitfire.
De eerste gevechtsmissie van de Defiant was op 12 mei 1940. Boven Nederland werd een Junkers Ju 88 neergeschoten. De volgende dag claimden de Defiants overwinningen op vier Stuka's. Diezelfde dag werden de Defiants aangevallen door Messerschmitt Bf 109s. De Spitfires die de Defiants tijdens die vlucht escorteerden konden niet verhinderen dat vijf van de zes Defiants werden neergeschoten.
De Defiant werd aanvankelijk met succes ingezet als dagjager boven Duinkerke. Duitse piloten werden verrast door het het achterwaarts vurend geschut. Het duurde echter niet lang totdat de Duitse jagers begrepen dat het toestel erg kwetsbaar was wanneer het frontaal werd aangevallen.
De Defiant werd later in de oorlog ingezet als nachtjager om Duitse bommenwerpers te bestrijden. Toen in 1942 nieuwere en beter uitgeruste nachtjagers, zoals de Bristol Beaufighter, in dienst werden genomen kwam er een einde aan de loopbaan van de Defiant. Een aantal toestellen werd omgebouwd tot reddingsvliegtuig of ingezet voor het slepen van schietschijven.
Het aantal gebouwde Defiants bedroeg ongeveer 1060.topsnelheid, 489.25 km/h lengte 10.77 m, boordgeschut 4x7.7 mm
De eerste gevechtsmissie van de Defiant was op 12 mei 1940. Boven Nederland werd een Junkers Ju 88 neergeschoten. De volgende dag claimden de Defiants overwinningen op vier Stuka's. Diezelfde dag werden de Defiants aangevallen door Messerschmitt Bf 109s. De Spitfires die de Defiants tijdens die vlucht escorteerden konden niet verhinderen dat vijf van de zes Defiants werden neergeschoten.
De Defiant werd aanvankelijk met succes ingezet als dagjager boven Duinkerke. Duitse piloten werden verrast door het het achterwaarts vurend geschut. Het duurde echter niet lang totdat de Duitse jagers begrepen dat het toestel erg kwetsbaar was wanneer het frontaal werd aangevallen.
De Defiant werd later in de oorlog ingezet als nachtjager om Duitse bommenwerpers te bestrijden. Toen in 1942 nieuwere en beter uitgeruste nachtjagers, zoals de Bristol Beaufighter, in dienst werden genomen kwam er een einde aan de loopbaan van de Defiant. Een aantal toestellen werd omgebouwd tot reddingsvliegtuig of ingezet voor het slepen van schietschijven.
Het aantal gebouwde Defiants bedroeg ongeveer 1060.topsnelheid, 489.25 km/h lengte 10.77 m, boordgeschut 4x7.7 mm
Bristol Blenheim
De Bristol Blenheim was een lichte bommenwerper, ontworpen en geproduceerd door de Britse vliegtuigfabrikant Bristol. Het toestel was tijdens de Tweede Wereldoorlog in gebruik bij de RAF. Daarnaast werd het toestel ook door de fabrikant Fairchild in Canada geproduceerd voor de Canadese luchtmacht, topsnelheid 428 km/h, lengte 12.11 m, boordgeschut 1x 7.7 mm browning 1x 7.7 vickers mitrailleur, bommen 454 kg
Bristal Bombay
De Bombay was een geheel metalen hoogdekker met een vast landingsgestel. Het had twee verticale staartvlakken. De bemanning bestond uit een piloot, een navigator/bommenrichter in de neus van het toestel, en een radio-operator/schutter, die het machinegeweer bediende in de schietpost in de neus. Een vierde bemanningslid bemande de schietpost in de staart wanneer het toestel werd gebruikt als bommenwerper. Acht bommen van 250 pond (110 kg) konden opgehangen worden onder de romp. De cabine bood plaats aan 24 volledig uitgeruste soldaten. De stoelen konden weggenomen worden om plaats te maken voor 10 brancards in ambulance-uitvoering, extra brandstof- of watertanks, reserve-motoren en andere vrachten.topsnelheid 309 km/h, lengte 21.1 m, boordgeschut 2x vickers 0.303 inch machinegeweren, bommen max 2000 lb 907kg onder de romp
gloster meteor
De Gloster Meteor was de eerste operationele Britse straaljager. Het prototype vloog in 1943. Het eerste in reeks gebouwde exemplaren werden op 27 juli 1944 bij het 616 Squadron van de Royal Air Force ingezet. De Meteor was tussen 1948 en 1959 in gebruik bij de Nederlandse Koninklijke Luchtmacht, en ook de Belgische luchtmacht beschikte tijdens de Koude Oorlog over dit toestel.
De Meteor was de Britse tijdgenoot en tegenhanger van de Duitse Messerschmitt Me-262, die in de zomer van 1944 door de Luftwaffe in gebruik was genomen. De eerste proefvluchten gebeurden al in 1943. Het was een zuivere onderscheppingsjager. Waar de Duitse Me-262 uitgerust was met twee co-axiale turbines, had de Meteor twee centrifugale turbines. De eerste Meteors werden geleverd aan 616 sqadron, dat op het vliegveld van Manston gestationeerd was. De toestellen werden ingezet tegen de onbemande V1 vliegende bommen. De Britten vermeden ze in te zetten boven Duitsland om te voorkomen dat een exemplaar in vijandelijke handen zou vallen. Om dezelfde reden was de Me-262 uitsluitend boven Duitsland actief.
De Meteor was uitgerust met twee Rolls Royce Derwent motoren. Wegens het hoge brandstofverbruik werden de toestellen alleen als onderscheppingsjagers gebruikt. De Derwent-motoren verbruikten per uur ongeveer 1800 liter kerosine.topsnelheid 960 km/h, lengte 13.89 m, boordgeschut 4x 20 mm kanonnen
De Meteor was de Britse tijdgenoot en tegenhanger van de Duitse Messerschmitt Me-262, die in de zomer van 1944 door de Luftwaffe in gebruik was genomen. De eerste proefvluchten gebeurden al in 1943. Het was een zuivere onderscheppingsjager. Waar de Duitse Me-262 uitgerust was met twee co-axiale turbines, had de Meteor twee centrifugale turbines. De eerste Meteors werden geleverd aan 616 sqadron, dat op het vliegveld van Manston gestationeerd was. De toestellen werden ingezet tegen de onbemande V1 vliegende bommen. De Britten vermeden ze in te zetten boven Duitsland om te voorkomen dat een exemplaar in vijandelijke handen zou vallen. Om dezelfde reden was de Me-262 uitsluitend boven Duitsland actief.
De Meteor was uitgerust met twee Rolls Royce Derwent motoren. Wegens het hoge brandstofverbruik werden de toestellen alleen als onderscheppingsjagers gebruikt. De Derwent-motoren verbruikten per uur ongeveer 1800 liter kerosine.topsnelheid 960 km/h, lengte 13.89 m, boordgeschut 4x 20 mm kanonnen
fairey fireflly 11
De Fairey Firefly II was een Brits gevechtsvliegtuig uit de jaren dertig. Het was een eenmotorige tweedekker met een geheel metalen constructie. Het werd gebouwd door Fairey Aviation Company Limited, en diende hoofdzakelijk voor de Belgische Luchtmacht in de loop van de jaren dertig tot de onderbreking door de Tweede Wereldoorlog.
Fairey kreeg een contract van de Belgische luchtmacht voor 25 Firefly IIM's, dat gevolgd werd door een bijkomende bestelling voor 62 stuks, die gebouwd zouden worden door Avions Fairey in Gosselies, de Belgische vestiging van Fairey. De Firefly was nog in dienst toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Het type diende slechts kortstondig in de oorlog, vanaf mei tot juni 1940. 30 toestellen werden gebruikt voor verkenningsvluchten tijdens de Achttiendaagse Veldtocht in mei 1940, maar ze waren niet opgewassen tegen de Duitse Luftwaffe. 14 toestellen werden geëvacueerd naar Frankrijk, ter verdediging van het gebied rond Chartres omstreeks 16 juni 1940.
Twee van de Belgische vliegtuigen werden omgebouwd tot Firefly IV, met 785 pk Hispano-Suiza 12Xbrs motoren, maar deze versie werd niet verder ontwikkeld. Eén toestel werd aan de Sovjet-Unie geleverd, voor testen en proefvluchten.topsnelheid 282 km/h, lengte 7.52 m
Twee van de Belgische vliegtuigen werden omgebouwd tot Firefly IV, met 785 pk Hispano-Suiza 12Xbrs motoren, maar deze versie werd niet verder ontwikkeld. Eén toestel werd aan de Sovjet-Unie geleverd, voor testen en proefvluchten.topsnelheid 282 km/h, lengte 7.52 m
fairey fox
De Fairey Fox was een lichte bommenwerper en een tweedekker gevechtsvliegtuig in de jaren twintig en dertig. Ze werd origineel ontworpen in Groot-Brittannië voor de Royal Air Force (RAF), maar verder geproduceerd in hun fabriek in België, lang nadat ze werd afgedaan in Groot-Brittannië. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak over de Lage Landen was de Fairey Fox al hopeloos verouderd en kon ze amper een vuist maken tegenover de Luftwaffe. De Belgische Luchtmacht had 110 Fairey Foxen om de strijd op 10 mei 1940 aan te binden tegen de Duitsers.topsnelheid 360 km/h, lengte 9.37 m
fairey seafox
De Fairey Seafox (Zeevos) - was een verkenningswatervliegtuig van de Britse Marineluchtmacht (Royal Navy) RAF, ontworpen om via een katapult gelanceerd te worden, vanaf lichte kruisers en andere schepen, en diende in de Tweede Wereldoorlog. In de loop van de oorlog diende ze alleen als verbindings- en verkenningswatervliegtuig. In tegenstelling met andere verkenningswatervliegtuigen van dit type, had de Seafox een dichte koepeloverkapping voor de boordschutter, die achter de piloot zat. Hijzelf zat in een open cockpit.In 1939 nam de Fairley Seafox daadwerkelijk deel aan de aanval op het Duitse vestzakslagschip "Admiral Graf Spee" door eerst een verkenningsvlucht en daarna speldenprikaanvallen, tegen de Duitse scheepsartillerie van de "Admiral Graf Spee", die de Atlantische Oceaan onveilig maakte voor de Britse koopvaardijvloot, die tussen Europa, West-Afrika en Zuid-Amerika voerden. Verscheidene vrachtschepen werden gepraaid, de bemanning gevangengenomen en hun schip tot zinken gebracht door het Duitse scheepsgeschut. Nadien werd de Britse bemanning overgedragen aan het Duitse olietank- en bevoorradingsschip "Altmark". Dit resulteerde tot Britse aanvallen door Royal Navy-eenheden, die de "Admiral Graf Spee" in het nauw dreven in de haven van Montevideo in Uruguay. Uiteindelijk liep het uit tot de zelfvernietiging van het vestzakslagschip in de Slag bij de Rio de la Plata.topsnelheid 200 km/h,
lengte 10 m
lengte 10 m
fairey swordfish
De Fairey Swordfish was een Britse torpedobommenwerper uit de jaren dertig, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in gebruik was bij de Fleet Air Arm van de Royal Navy. Hij werd gebouwd door de Fairey Aviation Company en werd door de bemanningen ook wel Stringbag genoemd.
Het toestel was in 1939 al verouderd, maar bereikte toch nog enkele noemenswaardige resultaten, waaronder de vernietiging van de Regia Marina (Italiaanse Marine) tijdens de Slag van Tarente (1940) - de eerste zeeslag die uitsluitend met vliegtuigen werd gevoerd - en het uitschakelen van de Bismarck (1941). Hij werd vooral ingezet als vlootaanvalsvliegtuig, maar tijdens de latere jaren werd hij ook gebruikt tegen onderzeeërs en voor trainingen. De Swordfish bleef aan het front in Europa tot het einde van de oorlog.
topsnelheid 222 km/h, lengte 10.87 m, boordgeschut 2x 7.7 mm vickers machinegeweer, raketten 8x rp-3
Het toestel was in 1939 al verouderd, maar bereikte toch nog enkele noemenswaardige resultaten, waaronder de vernietiging van de Regia Marina (Italiaanse Marine) tijdens de Slag van Tarente (1940) - de eerste zeeslag die uitsluitend met vliegtuigen werd gevoerd - en het uitschakelen van de Bismarck (1941). Hij werd vooral ingezet als vlootaanvalsvliegtuig, maar tijdens de latere jaren werd hij ook gebruikt tegen onderzeeërs en voor trainingen. De Swordfish bleef aan het front in Europa tot het einde van de oorlog.
topsnelheid 222 km/h, lengte 10.87 m, boordgeschut 2x 7.7 mm vickers machinegeweer, raketten 8x rp-3
handley page hampden
De eerste aanvallen met Hampdens werden op 4 september 1939 uitgevoerd met als doelwit de Duitse vloot. Geen van de afgeworpen bommen trof doel. De Hampden was een goed manoeuvreerbaar vliegtuig, maar bleek onvoldoende bewapening te hebben om ingezet te worden bij dagoperaties. Daarom werd na 18 december 1939 besloten dit vliegtuig voortaan als nachtbommenwerper in te zetten. Een van de meest bekende missies met de Hampden was de aanval op het Dortmund-Eemskanaal bij Münster op 12 augustus 1940. In de nacht van 25 op 26 augustus 1940 namen de toestellen deel aan het eerste massale bombardement op Berlijn. De Hampdens werden in 1942 teruggetrokken uit dienst van het Bomber Command. Hierna werden de toestellen door het Coastal Command gebruikt als torpedo-bommenwerper en verkenningsvliegtuig.topsnelheid 406 km/h, lengte 16.20 m, boordgeschut 6x 7.7 mm mitrailleurs
hawker hurricane
De Hawker Hurricane was een jachtvliegtuig van de RAF. Het werd ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog en verwierf vooral bekendheid in de Slag om Engeland.Het was het eerste geallieerde toestel dat in februari 1942 uitgerust werd met gronddoelraketten waardoor, hoewel de basisconstructie van het toestel verouderd was, het tot na de Tweede Wereldoorlog in dienst bleef.topsnelheid 505 km/h, lengte 9.84 m
boordgeschut 4x20mm Hispano kanon, bommen 2x113 kg 2x227 kg
boordgeschut 4x20mm Hispano kanon, bommen 2x113 kg 2x227 kg
hawker sea fury
De Hawker Sea Fury was een Brits gevechtsvliegtuig, ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog voor de Engelse Marine. Tevens is het de laatste propeller aangedreven jager die bij de Engelse Marine dienst deed. De Sea Fury heeft ook dienst gedaan bij de Marine Luchtvaartdienst aan boord van het vliegdekschip Hr. Ms. Karel Doorman (1948).topsnelheid 740 km/h, lengte 10.6 m, boordgeschut 4x20mm Hispano, bommen 907 kg,
raketten 12x76mm ongeleid
raketten 12x76mm ongeleid
hawker tempest
De Hawker Tempest was een Royal Air Force gevechtsvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog en was ontwikkeld uit de Typhoon. De grootste veranderingen waren een langere romp en een nieuw dun vleugelprofiel voor laminaire luchtstroming, waarmee de tegenvallende klim- en hoogteprestaties van de Typhoon verholpen werden.
Er werden 5 versies voorzien, maar slechts drie daarvan werden in productie genomen, de Mk's II, V en VI. Bij de Mk II werd de radiator naar de vleugelvoorranden verplaatst in plaats van onder de motor. Bij de Mk V werd de 'kinradiator' weer gebruikt.topsnelheid 700 km/h, lengte 10.26 m, boordgeschut 4x20mm mark 11 Hispano kanon, bommen 2x227 kg, raketten 8x 75 mm rp-3 raket
Er werden 5 versies voorzien, maar slechts drie daarvan werden in productie genomen, de Mk's II, V en VI. Bij de Mk II werd de radiator naar de vleugelvoorranden verplaatst in plaats van onder de motor. Bij de Mk V werd de 'kinradiator' weer gebruikt.topsnelheid 700 km/h, lengte 10.26 m, boordgeschut 4x20mm mark 11 Hispano kanon, bommen 2x227 kg, raketten 8x 75 mm rp-3 raket
supermarine spitfire
De Supermarine Spitfire was een Brits jachtvliegtuig. Het toestel werd in 1938 in productie genomen door Supermarine Division, Vickers Armstrong Ltd.. Het toestel werd gedurende de gehele Tweede Wereldoorlog ingezet door de geallieerden, voornamelijk door de RAF. Er werden in totaal 20.340 stuks gebouwd. Daarnaast bestond ook nog de variant Seafire, waarvan er 2.594 werden gebouwd.
De Spitfire valt op door zijn stroomlijn en ellipsvormige vleugels. De versie Mk. XIV haalde een maximumsnelheid van 721 km/h op een hoogte van 8000 meter. Het vliegtuig is vooral bekend door de beslissende rol die het speelde tijdens de Slag om Engeland.topsnelheid 721 km/h, lengte 7.12 m, boordgeshut 2x20mm Hispano h.s 404 kanon 4x 7.70 mm browning mitrailleurs, bommen 110kg
De Spitfire valt op door zijn stroomlijn en ellipsvormige vleugels. De versie Mk. XIV haalde een maximumsnelheid van 721 km/h op een hoogte van 8000 meter. Het vliegtuig is vooral bekend door de beslissende rol die het speelde tijdens de Slag om Engeland.topsnelheid 721 km/h, lengte 7.12 m, boordgeshut 2x20mm Hispano h.s 404 kanon 4x 7.70 mm browning mitrailleurs, bommen 110kg
Avro Lancaster
De Lancaster is een 4-motorige zware bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog die gebouwd werd door Avro.
De Lancaster werd vooral door de Britse luchtmacht gebruikt. Het toestel is onder andere bekend in een omgebouwde versie die gebruikt werd om stuiterbommen op Duitse stuwdammen te droppen. De bemanningen die deze ontzettend lastige klus hebben geklaard, werden bekend als "Dambusters.topsnelheid 450 km/h, lengte 21.18
boordgeschut 8x 7.7 mm browning bommen 1000 kg
De Lancaster werd vooral door de Britse luchtmacht gebruikt. Het toestel is onder andere bekend in een omgebouwde versie die gebruikt werd om stuiterbommen op Duitse stuwdammen te droppen. De bemanningen die deze ontzettend lastige klus hebben geklaard, werden bekend als "Dambusters.topsnelheid 450 km/h, lengte 21.18
boordgeschut 8x 7.7 mm browning bommen 1000 kg
avro anson
De Avro Anson was een tweemotorige, lichte bommenwerper, ontworpen en geproduceerd door de Britse vliegtuigfabrikant Avro. Het toestel was tijdens de Tweede Wereldoorlog in gebruik bij de RAF en de Canadese luchtmacht.topsnelheid 302 km/h, lengte 12.87, boordgeschut 1x naar voren gerichte 7,7 mm Lewis mitrailleur, 1x 7,7 mm Lewis mitrailleur in de romp, bommen 163 kg
amerikaanse vliegtuigen
De Douglas DB-7/A-20 (NAVO-codenaam: Box) was een Amerikaans tweemotorig vliegtuig. Het vliegtuig werd ingezet als bommenwerper, aanvalsjager en nachtjager. De DB-7 werd in de Tweede Wereldoorlog door een aantal geallieerde naties gebruikt. De bommenwerper was bij de RAF bekend als de Boston en de nachtjagervariant werd Havoc genoemd. Het United States Army Air Corps (USAAC) gaf de DB-7 het kenmerk "A-20" en de bijnaam Havoc.topsnelheid 550 km/h lengte 14.4 m boordgeschut 7x7.7 mm machinegeweren
Able Mabel" was de bijnaam van een Amerikaanse B-24 Liberator-bommenwerper (serienummer 42-110081).Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het gebruikelijk dat de piloten hun vliegtuig een naam gaven. Meestal was dit de naam van een pin-up. Een afbeelding hiervan werd op de neus van het vliegtuig aangebracht (nose art). Dit was dus ook zo voor de "Able Mabel".
Vanaf maart 1944 werd de Able Mabel overgedragen aan de Achtste Luchtmacht in Engeland. Het toestel had als thuishaven Hardwick (Station 104) in Oost-Engeland.
Op 19 juni 1944 om 17:50 uur, tijdens de uitvoering van een dienstopdracht (bombarderen van V1-lanceerinstallaties te Fressin en Bachimont in Noord Frankrijk), stortte de Able Mabel in het noorden van Brugge neer op de Sint-Jozefswijk. De vlucht staat in de Amerikaanse archieven vermeld als FLIGHT 424.
topsnelheid 470 km/h lengte 20.6 m boordgeschut 10x12.7 mm browning m2 machinegeweren bommen (<650km) 3600 kg, (<1250 km) 2300 kg, (± 2000 km 1200 kg
Vanaf maart 1944 werd de Able Mabel overgedragen aan de Achtste Luchtmacht in Engeland. Het toestel had als thuishaven Hardwick (Station 104) in Oost-Engeland.
Op 19 juni 1944 om 17:50 uur, tijdens de uitvoering van een dienstopdracht (bombarderen van V1-lanceerinstallaties te Fressin en Bachimont in Noord Frankrijk), stortte de Able Mabel in het noorden van Brugge neer op de Sint-Jozefswijk. De vlucht staat in de Amerikaanse archieven vermeld als FLIGHT 424.
topsnelheid 470 km/h lengte 20.6 m boordgeschut 10x12.7 mm browning m2 machinegeweren bommen (<650km) 3600 kg, (<1250 km) 2300 kg, (± 2000 km 1200 kg
De Boeing B-17 Flying Fortress was een Amerikaanse 4 motorige zware bommenwerper voor de lange afstand. Het door de firma Boeing in de jaren dertig ontworpen toestel was oorspronkelijk bedoeld voor kustpatrouilles, maar het ontwerp werd aangepast als gevolg van de regeringsopdracht voor een viermotorige bommenwerper.topsnelheid 462 km/h lengte 22.70 m boordgeschut 13x browning cal .50 M-2
12,7 mm) machinegeweer bommen voor inzet op korte en lange afstand resp. 3600 kg en 2000 kg
12,7 mm) machinegeweer bommen voor inzet op korte en lange afstand resp. 3600 kg en 2000 kg
De Martin B-26 Marauder is een Amerikaanse tweemotorige middelzware bommenwerper. De eerste vlucht vond plaats op 25 november 1940. Het toestel werd begin 1942 voor het eerst ingezet in Oceanië, later werd het ook gebruikt voor missies in het Middellandse Zeegebied en in West-Europa. In totaal zijn er 5157 exemplaren gebouwd.topsnelheid 460 km/h lengte 17.8 m boordgeschut 12x12.7 mm browning mitrialleurs
De Boeing B-29 Superfortress is een Amerikaanse bommenwerper; het type werd bekend door op 6 augustus 1945 een atoombom af te werpen boven Hiroshima; deze bommenwerper heet de "Enola Gay". Drie dagen later werd nog een atoombom afgeworpen, ditmaal boven Nagasaki door de bommenwerper "Bockscar". De B-29 werd (als Boeing Model 345) ontworpen naar de eisen van de Amerikaanse luchtmacht, die behoefte had aan een langeafstandsbommenwerper die op zeer grote hoogte moest kunnen opereren. De eerste vlucht vond plaats op 21 september 1942. topsnelheid 574 km/h lengte 30.2 m boordgeschut 12x12.7 mm machinegeweren 20 mm m2 kanon in de staart bommen 9000 kg
Bockscar
Bockscar, soms ook Bock's Car of Bocks Car (44-27297) is de naam van de Amerikaanse B-29 Superfortress-bommenwerper die tijdens de Tweede Wereldoorlog op 9 augustus 1945 de tweede atoombom met de naam Fat Man boven Nagasaki afwierp. De naam is een woordspeling op de achternaam van de oorspronkelijke piloot van het toestel: Capt. Frederick C. Bock, en een Amerikaanse gesloten goederenwagon (boxcar).
Brewster F2A
De Brewster F2A (door de Britten Buffalo genaamd, door de Nederlanders Vliegende doodskist, en door de Finnen Parel van de lucht) was een uit Amerika afkomstig gevechtsvliegtuig ontwikkeld en gebouwd door de Brewster Aeronautical Corporation. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het toestel door zowel de geallieerden als door de asmogendheden gebruikt. Ondanks zijn slechte reputatie, was hij redelijk succesvol tijdens luchtgevechten. Vooral de Finse luchtmacht heeft van 1940 tot 1948 veel succes geboekt met dit toestel.
De Brewster F2A dateerde van 1936, toen de Amerikaanse marine, die begreep dat de tijd van het dubbeldeks jachtvliegtuig voorbij was, specificaties bekendmaakte voor een enkeldeks jager. Toen hij pas in productie was, was de F2A tamelijk modern, maar ten tijde van de Japanse aanval op Pearl Harbor was de machine naar de opvattingen van die tijd alweer verouderd. De marine beschikte echter over te weinig vliegtuigen, en daarom werd de productie van dit type vergroot. De F2A was echter niet opgewassen tegen de Nakajima Ki-43 en leed in het begin van de oorlog ontstellende verliezen, voor hij als eerstelijnsvliegtuig geschrapt werd.topsnelheid 517 km/h lengte 8,03 m
De Brewster F2A dateerde van 1936, toen de Amerikaanse marine, die begreep dat de tijd van het dubbeldeks jachtvliegtuig voorbij was, specificaties bekendmaakte voor een enkeldeks jager. Toen hij pas in productie was, was de F2A tamelijk modern, maar ten tijde van de Japanse aanval op Pearl Harbor was de machine naar de opvattingen van die tijd alweer verouderd. De marine beschikte echter over te weinig vliegtuigen, en daarom werd de productie van dit type vergroot. De F2A was echter niet opgewassen tegen de Nakajima Ki-43 en leed in het begin van de oorlog ontstellende verliezen, voor hij als eerstelijnsvliegtuig geschrapt werd.topsnelheid 517 km/h lengte 8,03 m
Consolidated PBY Catalina
De Consolidated PBY Catalina (NAVO-codenaam: Mop), kortweg Catalina genoemd, was een door het Amerikaanse bedrijf Consolidated Aircraft ontworpen vliegboot of watervliegtuig, dat zowel op het water als op een landingsbaan kon landen. De Catalina werd door onder andere de Amerikaanse marine, de RAF, de Russische en Canadese strijdkrachten gebruikt in de jaren vanaf 1936 tot na de Tweede Wereldoorlog. Het vliegtuig is met circa 4051 exemplaren het meest gebouwde watervliegtuig.
Tussen 1941 en 1957 waren vliegboten van dit type bij de Nederlandse Marine Luchtvaartdienst in gebruik. Het type is tot ver in de tweede helft van de 20e eeuw actief geweest bij diverse luchtmachten en doet tot op heden dienst als blusvliegtuig bij het bestrijden van bosbranden.
De Catalina was de tegenhanger van de Japanse vliegboot de Kawanishi H8K (bij de geallieerden beter bekend als "Emily"), waarschijnlijk de beste vliegboot van de Tweede Wereldoorlog.topsnelheid 322 km/h
lengte 21.05 m boordgeschut 3 * 0,3-inch en 2 * 0,5-inch mitrailleurs bommen 2000 kg, vier 325 kg dieptebommen en twee torpedo's
Tussen 1941 en 1957 waren vliegboten van dit type bij de Nederlandse Marine Luchtvaartdienst in gebruik. Het type is tot ver in de tweede helft van de 20e eeuw actief geweest bij diverse luchtmachten en doet tot op heden dienst als blusvliegtuig bij het bestrijden van bosbranden.
De Catalina was de tegenhanger van de Japanse vliegboot de Kawanishi H8K (bij de geallieerden beter bekend als "Emily"), waarschijnlijk de beste vliegboot van de Tweede Wereldoorlog.topsnelheid 322 km/h
lengte 21.05 m boordgeschut 3 * 0,3-inch en 2 * 0,5-inch mitrailleurs bommen 2000 kg, vier 325 kg dieptebommen en twee torpedo's
Curtiss P-40 Warhawk
De Curtiss P-40 Warhawk was een Amerikaans jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog. Het prototype maakte zijn eerste vlucht in 1938, en het toestel werd ingezet tot het einde van de Tweede Wereldoorlog, ingezet door 28 landen. Een totaal van 13738 toestellen werd geproduceerd tot november 1944, in Buffalo, New York. Het ontwerp was afgeleid uit de P-36 Hawk, waardoor het toestel snel in productie kon gaan. In de Verenigde Staten was het toestel bekend als de Warhawk, terwijl het in de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk Tomahawk of Kittyhawk genoemd werd, afhankelijk van de variant.
Het toestel werd niet ingezet boven het Europese front, maar zag uitgebreid actie tijdens de Noord-Afrikaanse veldtocht, en in Azië. Het werd ingezet als jachtvliegtuig, escortejager, en jachtbommenwerper. Onder de gebruikers was de Militaire Luchtvaart van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, dat het type van 1942 tot 1949 in dienst had.topsnelheid 580 km/h lengte 9.66 m boordgeschut 6 × 12.7 mm M2 Browning machinegeweren bommen tot 907 kg
Het toestel werd niet ingezet boven het Europese front, maar zag uitgebreid actie tijdens de Noord-Afrikaanse veldtocht, en in Azië. Het werd ingezet als jachtvliegtuig, escortejager, en jachtbommenwerper. Onder de gebruikers was de Militaire Luchtvaart van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, dat het type van 1942 tot 1949 in dienst had.topsnelheid 580 km/h lengte 9.66 m boordgeschut 6 × 12.7 mm M2 Browning machinegeweren bommen tot 907 kg
waco cg-4
De Waco CG-4 is een Amerikaans militair zweefvliegtuig dat tijdens de Tweede Wereldoorlog veelvuldig is ingezet, onder andere tijdens Operatie Overlord en Operatie Market Garden. Het toestel werd vanaf mei 1942 in de Verenigde Staten gebouwd door de Waco Aircraft Company. Er zijn meer dan 13.900 toestellen gebouwd, waarvan veel bij de eerste inzet verloren gegaan zijn. Het was trouwens niet de bedoeling om ze te recupereren en opnieuw in te zetten. In Engelse dienst werden ze Hadrian glider genoemd. Dit zweefvliegtuig werd ingezet in noordwest-Europa, Italië en Birma.
Het toestel bestond uit een frame van metaal en multiplex, overtrokken met canvas. De bemanning bestond uit een piloot en een copiloot. In het vliegtuig was plaats voor 13 soldaten en hun uitrusting, of voor een jeep, een houwitser, of een aanhanger met goederen. De voertuigen werden ingeladen door het naar boven scharnierende voorste deel van het toestel op te klappen. Het landingsgestel bestond uit drie kleine, niet-inklapbare wielen: twee aan weerszijden van de romp en een draaibaar staartwiel. Als trekvliegtuig werd meestal de C-47 gebruikt.
Het gebruik van zweefvliegtuigen voor luchtlandingen heeft veel voordelen: de toestellen zijn snel en goedkoop in grote aantallen te maken, de bemanning is snel opgeleid en de inzet is nagenoeg geruisloos zodra de trekkende toestellen zijn losgekoppeld.topsnelheid 240km/h lengte 15 m
Het toestel bestond uit een frame van metaal en multiplex, overtrokken met canvas. De bemanning bestond uit een piloot en een copiloot. In het vliegtuig was plaats voor 13 soldaten en hun uitrusting, of voor een jeep, een houwitser, of een aanhanger met goederen. De voertuigen werden ingeladen door het naar boven scharnierende voorste deel van het toestel op te klappen. Het landingsgestel bestond uit drie kleine, niet-inklapbare wielen: twee aan weerszijden van de romp en een draaibaar staartwiel. Als trekvliegtuig werd meestal de C-47 gebruikt.
Het gebruik van zweefvliegtuigen voor luchtlandingen heeft veel voordelen: de toestellen zijn snel en goedkoop in grote aantallen te maken, de bemanning is snel opgeleid en de inzet is nagenoeg geruisloos zodra de trekkende toestellen zijn losgekoppeld.topsnelheid 240km/h lengte 15 m
Vultee BT-13 Valiant
De Vultee BT-13 Valiant was een lesvliegtuig van het Amerikaanse United States Army Air Corps voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vultee Aircraft ontwierp het als Model 74 en won er aan het einde van de jaren 1930 een contract mee van het USAAC. Het toestel kreeg de militaire aanduiding BT-13; BT staat voor Basic Trainer. Leerling-piloten vlogen ermee nadat ze de elementaire training op primary trainers zoals de Boeing-Stearman PT-17 Stearman of de Fairchild PT-19 hadden doorlopen, en voordat ze naar de gevorderde training (advanced trainer) gingen op de North American AT-6 Texan.
De BT-13 Valiant was een metalen laagdekker met een breed, niet intrekbaar landingsgestel. Het toestel werd aangedreven door een negencylinder stermotor. De eerste 300 Valiants werden in 1939 geleverd. Ze hadden een Pratt & Whitney R-985-25 Wasp Junior-motor van 450 pk.
De Valiant werd in grote aantallen gebouwd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het type werd ook gebruikt op de Royal Netherlands Military Flying School in Jackson (Mississippi). Tot 1944 zijn er meer dan 11.500 van gebouwd in diverse varianten. De BT-13A was de meestgebouwde versie, met een nieuwere Pratt & Whitney R-985-AN-1-motor. De BT-13B verschilde van de BT-13A door een elektrisch systeem op 24 volt in plaats van 12 volt. Er werden ook 2.000 Valiants voor de US Navy gebouwd die de aanduiding SNV-1 en -2 kregen. Een aantal Valiants had een Wright R-975-motor; deze kregen de aanduiding BT-15.
De piloten gaven het toestel de bijnaam Vibrator, omdat het dak van de cockpit bij kruissnelheid de neiging had om te gaan trillen.
Na de oorlog werden de Valiants snel uit dienst genomen. Vele werden aan dumpingprijzen verkocht en vonden een nieuw leven als sproeivliegtuig in de landbouw of als bron van wisselstukken. Voor de oorlogsfilm Tora! Tora! Tora! werden een aantal BT-13 en BT-15's gebruikt die werden omgebouwd zodat ze voor Japanse Aichi D3A "Val" konden doorgaan.
De BT-13 Valiant was een metalen laagdekker met een breed, niet intrekbaar landingsgestel. Het toestel werd aangedreven door een negencylinder stermotor. De eerste 300 Valiants werden in 1939 geleverd. Ze hadden een Pratt & Whitney R-985-25 Wasp Junior-motor van 450 pk.
De Valiant werd in grote aantallen gebouwd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het type werd ook gebruikt op de Royal Netherlands Military Flying School in Jackson (Mississippi). Tot 1944 zijn er meer dan 11.500 van gebouwd in diverse varianten. De BT-13A was de meestgebouwde versie, met een nieuwere Pratt & Whitney R-985-AN-1-motor. De BT-13B verschilde van de BT-13A door een elektrisch systeem op 24 volt in plaats van 12 volt. Er werden ook 2.000 Valiants voor de US Navy gebouwd die de aanduiding SNV-1 en -2 kregen. Een aantal Valiants had een Wright R-975-motor; deze kregen de aanduiding BT-15.
De piloten gaven het toestel de bijnaam Vibrator, omdat het dak van de cockpit bij kruissnelheid de neiging had om te gaan trillen.
Na de oorlog werden de Valiants snel uit dienst genomen. Vele werden aan dumpingprijzen verkocht en vonden een nieuw leven als sproeivliegtuig in de landbouw of als bron van wisselstukken. Voor de oorlogsfilm Tora! Tora! Tora! werden een aantal BT-13 en BT-15's gebruikt die werden omgebouwd zodat ze voor Japanse Aichi D3A "Val" konden doorgaan.
SOC Seagull
De Curtiss SOC Seagull - (Zeemeeuw) was een geallieerde eenmotorige verkenningswatervliegtuig tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het toestel werd ontworpen door Alexander Solla voor de Curtiss-Wright Corporation. Het watervliegtuig diende vooral op slagschepen, onder andere op de USS California (BB-44) en USS Tennessee (BB-43), en kruisers van de U.S.Navy. Ze werd gelanceerd met een katapult en keerde terug met een landing op zee, waar ze ook vanuit opsteeg. De SOC Seagull moest zoals vele andere watervliegtuigen na een vlucht met de scheepskraan aan boord gehesen worden. De dubbeldekker vouwde haar vleugels naar achter tegen de vliegtuigromp, om meer bergplaats te verkrijgen aan boord van een schip. Dit gebeurde eveneens met de andere vliegtuigen op vliegdekschepen. Wanneer ze niet op basis van één enkele grote centrale drijfvlotter met ondervleugelde kleinere drijfvlotters was voorzien kon dit type watervliegtuig, door op voorhand gemonteerde vaste landingsgestel met niet-inklapbare wielen, ook landen op een vliegveld.
topsnelheid 266 km/h lengte 9.58 m
topsnelheid 266 km/h lengte 9.58 m
p-61 black widow
De Northrop P-61 Black Widow was het eerste operationele militaire vliegtuig dat special ontworpen was om met radar te worden uitgerust. Het vliegtuig had twee zuigermotoren en twee staartbomen en werd gebruikt als nachtjager door de luchtmacht van de VS.topsnelheid 589 km/h lengte 15 m
p-51 mustang
De P-51 Mustang was een Amerikaans langeafstandsjachtvliegtuig en jachtbommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog, ontworpen door North American Aviation. Het toestel kwam in het midden van de oorlog in dienst als langeafstands-escortejager en deed ook dienst in het begin van de Koreaanse Oorlog en diverse andere oorlogen. De laatste oorlog waarin de P51 gebruikt werd is de Voetbaloorlog van 1969 tussen El Salvador en Honduras.
Luftwaffecommandant Hermann Göring zou volgens Adolf Galland, een Luftwaffegeneraal, hebben gezegd dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij Mustangs boven Berlijn zag.topsnelheid 703 km/h
lengte 9.83 m bommen 2x225 kg raketten 8x127 mm
Luftwaffecommandant Hermann Göring zou volgens Adolf Galland, een Luftwaffegeneraal, hebben gezegd dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij Mustangs boven Berlijn zag.topsnelheid 703 km/h
lengte 9.83 m bommen 2x225 kg raketten 8x127 mm
P-47 Thunderbolt
De Republic P-47 Thunderbolt (bijnaam "Jug") was een eenmotorig jachtvliegtuig dat intensief door de USAAF tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingezet. Het toestel bleek een geduchte tegenstander tijdens luchtgevechten, maar bleek zeker zo bruikbaar als grondaanvalstoestel. Niet alleen de Verenigde Staten, maar ook andere geallieerde luchtmachten hadden dit toestel in hun arsenaal.topsnelheid 685 km/h lengte 11 m boordgeschut 8× 12,7 mm Browning M2 machinegeweren bommen tot 900 kg raketten 10× 127mm ongeleid
p-38 lightning
De Lockheed P-38 Lightning was in de periode 1942-1945 een van de beste Amerikaanse jachtvliegtuigen. Dit toestel was zo snel, krachtig en betrouwbaar dat het in vele rollen op het strijdtoneel rond de Grote Oceaan en in Europa werd ingezet.topsnelheid 667 km/h lengte 11,53 m boordgeschut 1 x Hispano M2(C) 20 mm kanon,4 x Colt-Browning MG53-2 12.7 mm mitrailleurs bommen 2x900 kg of 2 x 450 kg of 4 x 225 kg of 4x 115 kg raketten 4x M10 112 mm raketlanceerder of 10x 127 mm hoge snelheidsraketten
North American B-25 Mitchell
De North American B-25 Mitchell (NAVO-codenaam: Bank) was een Amerikaanse middelzware bommenwerper. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze op alle fronten ingezet, maar voornamelijk boven de Stille Oceaan. Er zijn tal van verschillen tussen de opeenvolgende versies, naarmate het ontwerp werd aangepast in de loop van de oorlog.
De eerste B-25 had zijn dakgeschutskoepel vooraan bij de cockpit en had aan beide boordzijden geschutsramen. Onderaan had dit type toestel nog een platte buikgeschutskoepel. Onder en opzij van de cockpit waren aan beide zijden, elk twee 12,7 mm mitrailleurs.
De bekende aanval op Tokio, in april 1942, geleid door luitenant-kolonel Doolittle, was bedoeld om Japan een morele klap toe te brengen, en vooral om de Amerikanen een hart onder de riem te steken. Deze aanval werd uitgevoerd met B-25's van dit type. Zij stegen op van het vliegdekschip USS Hornet, een unicum voor deze vliegtuigen die daarvoor niet ontworpen waren.
De eerste B-25 had zijn dakgeschutskoepel vooraan bij de cockpit en had aan beide boordzijden geschutsramen. Onderaan had dit type toestel nog een platte buikgeschutskoepel. Onder en opzij van de cockpit waren aan beide zijden, elk twee 12,7 mm mitrailleurs.
De bekende aanval op Tokio, in april 1942, geleid door luitenant-kolonel Doolittle, was bedoeld om Japan een morele klap toe te brengen, en vooral om de Amerikanen een hart onder de riem te steken. Deze aanval werd uitgevoerd met B-25's van dit type. Zij stegen op van het vliegdekschip USS Hornet, een unicum voor deze vliegtuigen die daarvoor niet ontworpen waren.
North American A-36
De North American A-36 (North American Aviation model NA-97) was een variant van de P-51 Mustang ontworpen als duikbommenwerper en voor de aanval van doelwitten op de grond. Daarvoor was deze versie voorzien van hydraulisch bediende rechthoekige luchtremmen aan de boven- en onderzijde van de vleugels. Bij de USAAF werd de A-36 ook Mustang genoemd, maar bij North American werd de naam Apache gebruikt, om het te onderscheiden van de Mustang. De soldaten zelf noemden het ook wel de Invader. Het toestel werd in de Tweede Wereldoorlog ingezet in de strijd in Noord-Afrika, het Middellandse Zeegebied en Italië, en in het Verre Oosten in India en Burma. topsnelheid 600 km/u lengte 9,83 m bommen max. 454 kg
